τή η επιλογή είχε σχέση με την προσπάθεια διαχείρισης της ριζοσπαστικοποίησης και του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος την περίοδο 1974-1980. Μια προσπάθεια που απαιτούσε το «εθνικό συμβόλαιο» και η ευρωποποίηση της πολιτικής ζωής, συνεπώς θα έπρεπε να αποφεύγουμε να «ξύνουμε παλιές πληγές». Αυτή η «συνομωσία σιωπής» έσπασε σε δυο περιπτώσεις. Το Δεκέμβρη του ’74 όταν ήρθαν για πρώτη φορά στο φως τα απόρρητα έγγραφα του Φόρεϊν Όφις που ανάγκασαν τον πολιτικό κόσμο να παραδεχτεί, για πρώτη φορά, την απροκάλυπτη επέμβαση των Άγγλων (βοηθούσε και το κλίμα της εποχής στο να πουλάνε σχετικά δημοσιεύματα). Η δεύτερη φορά ήταν ο Δεκέμβρης του ’94 που με αφορμή τα 50 χρόνια τα «Δεκεμβριανά» έγιναν πρόσκαιρος τηλεοπτικός αστέρας, για να επιτρέψουν σε άλλους αστέρες να παρελάσουν και να εκθέσουν τη νεότερη εκδοχή για τα γεγονότα, όχι ριζικά διαφορετική από προηγούμενες αλλά προσαρμοσμένη στα νεοταξικά «δεδομένα» των πεσμένων τειχών.ΟΙ «ΙΣΤΟΡΙΕΣ» ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Έχει σημασία, προκειμένου να μπούμε στην ουσία της υπόθεσης, να ασχοληθούμε με τις «επίσημες» εκδοχές για το Δεκέμβρη, όχι για λόγους ιστορικής εγκυρότητας (αν και θα ήταν σοβαρότατος λόγος, πολύ περισσότερο όταν η ιστορία γράφεται από τους νικητές) αλλά κυρίως γιατί αυτές οι εκδοχές είναι ποτισμένες απ’ τις αντιλήψεις που κυριαρχούν στον τόπο μας για την πολιτική, τις δυνατότητες και τους περιορισμούς της και την εξέλιξη της νεώτερης ελληνικής ιστορίας.
Όλες οι ερμηνείες του αστικού πολιτικού κόσμου για τα «Δεκεμβριανά» στρέφονται γύρω από την κεντρική ιδέα ότι οι κομμουνιστές προσπάθησαν να πάρουν την εξουσία και αυτή η προσπάθεια οδήγησε στη σύγκρουση, στο διχασμό κλπ. Η «σημερινή» εκδοχή του Μητσοτάκη: «οι κομμουνιστές θέλησαν να πάρουν την εξουσία και αρνήθηκαν τη συνεννόηση», δεν είναι καθόλου διαφορετική απ’ την εκδοχή πχ των απριλιανών ότι «κατά το Δεκέμβρη του 1944 εξεδηλώθη ανταρσία των κομμουνιστών κατά της εθνικής κυβερνήσεως». Διαφορετική έκφραση της ίδιας εκδοχής: η άρνηση του ΕΑΜ να δεχτεί ομαλές πολιτικές εξελίξεις οδήγησε στη σύγκρουση, στη δυναμική επιβολή των δημοκρατικών εξελίξεων. Η πιο «ακραία» άποψη για τα Δεκεμβριανά είναι αυτή της τρομοκρατίας. Ότι δηλαδή το ΕΑΜ ποτέ δεν έκανε αντίσταση κατά των γερμανών, αλλά επιδίδονταν στην τρομοκρατία των πληθυσμών της υπαίθρου και των πόλεων και τη δολοφονία δημοκρατικών αντιστασιακών (πχ Ψαρρός). Την ίδια ταχτική συνέχισε και μετά την απελευθέρωση αναγκάζοντας τις «συμμαχικές δυνάμεις να αναλάβουν δράσιν δια την καταστολήν της ερυθρά
ς τρομοκρατίας και την επιβολή της τάξεως». Πρόκειται για την εκδοχή του «κομμουνιστοσυμμοριτισμού» που λανσάρισε ο Τσώρτσιλ και τα τσιράκια του και που σήμερα δεν είναι ιδιαίτερα «δημοφιλής» στους επίσημους πολιτικούς που προτιμούν πιο sic εκδοχές, ως ευρωπαίοι. Προφανώς η καλύτερη απάντηση σ’ όλες αυτές τις, όμοιες και συγχρόνως διαφορετικές, εκδοχές για το Δεκέμβρη του ’44 είναι η προσπάθεια προσέγγισης της ιστορικής πραγματικότητας. Και ενώ η απλή παράθεση των γεγονότων θα αρκούσε σαν απάντηση, η προσέγγιση της ιστορίας απαιτεί να προχωρήσουμε παραπέρα, στην προσπάθεια να διερευνηθούν τα πολιτικά προβλήματα της εποχής και οι συνθήκες μέσα στις οποίες δημιουργήθηκαν αυτά τα προβλήματα και οι λογικές που σημάδεψαν τις λύσεις που επιχειρήθηκε να δοθούν.Είναι φανερό ότι η «ιστορία του Δεκέμβρη» αρχίζει αρκετά νωρίτερα. Η κατοχή «ανέδειξε» ένα πολιτικό πρόβλημα «άγνωστο» για τον ελληνικό αστισμό μέχρι τότε. Μιλάμε για την ανάδειξη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ σε πρώτης τάξης πολιτική δύναμη, για την «τρομακτική» αύξηση της επιρροής ενός κόμματος που ενώ «μέχρι χθες» ήταν στην παρανομία και θεωρούνταν αντεθνικό, βρέθηκε να καθοδηγεί και να οργανώνει τον αγώνα του ελληνικού λαού ενάντια στους καταχτητές και να συσπειρώνει γύρω του όχι μόνο την πλειοψηφία του λαού αλλά και τις σοβαρότερες «πατριωτικές δυνάμεις» του αστικού πολιτικού κόσμου .....
Διαβάστε τη συνέχεια
