Μαύρο στην ΕΡΤ, μαύρο στη χώρα

Θα τους εμποδίσουμε!

Του Ρούντι Ρινάλντι

Μπορεί κανείς να αποσυνδέσει το μαύρο που με πραξικοπηματική απόφαση έπεσε στις οθόνες των τηλεοράσεων, από τη μνημονιακή πορεία της χώρας και την επιχείρηση καταστροφής της, μετά από ένα χρόνο τρικομματικής κυβέρνησης με επικεφαλής ένα ακροδεξιό επιτελείο;

Σωστά διαισθάνθηκαν οι πολίτες το φοβερό μήνυμα και φορτίο της απόφασης αυτής και τον κυνισμό που εμπεριείχε απέναντι σε ένα δημόσιο θεσμό και ταυτόχρονα φορέα πολιτισμού και ταυτότητας της χώρας.

Αν κάποιος σχεδιάσει ένα πραξικόπημα, σε πρώτο πλάνο έχει πάντα να βάλει στο χέρι τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Κανένα επιτυχημένο πραξικόπημα δεν ξέφυγε από αυτόν τον κανόνα. Όταν κάποιος κατακτά μια άλλη χώρα, το πρώτο που κάνει είναι να κατεβάζει τους διακόπτες επικοινωνίας και ενημέρωσης, μέχρι να στήσει τα δικά του κατοχικά φερέφωνα.

Σωστά ήρθαν αυτόματα στο νου και το στόμα χιλιάδων ανθρώπων στο άκουσμα της είδησης, οι λέξεις «φρίκη» και «χούντα». Αλλά και αστραπιαία κινήθηκαν προς το Ραδιομέγαρο για να φτιάξουν ένα ανθρώπινο τείχος προστασίας, να μην τολμήσουν οι Εφιάλτες να μπουν μέσα και το αλώσουν. Ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των μαχόμενων δημοσιογράφων: «Συμπαράσταση λαέ».

Μαύρο στην ΕΡΤ σημαίνει μαύρο στη χώρα. Πράξη άλωσης και κατάκτησης της χώρας από τις εσωτερικές δυνάμεις της τρόικας και των μνημονίων. Απόπειρα απάντησης στην κρίση που τους διαπερνά και την οικονομική αποτυχία των προγραμμάτων τους.

Αρουραίοι πραξικοπηματίες

Το μαύρο στην ΕΡΤ ήρθε σαν συνέχεια του μαύρου πάνω από ολόκληρη τη χώρα. Οι μνημονιακοί δεν τα πάνε καθόλου καλά με την ιστορία, την κουλτούρα και τον πολιτισμό, με την ταυτότητα μιας χώρας, ενός λαού, ενός έθνους. Δεν τα πάνε καθόλου καλά με τα δημόσια αγαθά και με ό,τι ξεφεύγει από ωφελιμιστικούς υπολογισμούς και δεν πουλιέται. Γι’ αυτό έδρασαν σαν αρουραίοι πραξικοπηματίες που είχαν συντονίσει τα ρολόγια τους, είχαν επιχειρησιακό σχέδιο για το κατέβασμα των διακοπτών, για να πέσει ξαφνικά το μαύρο. «Τρεις παρά κάτι το μεσημέρι το αναγγέλλουμε, δώδεκα το βράδυ το εφαρμόζουμε». Στη συνέχεια, σαν αποτυχημένοι πραξικοπηματίες ρίχνουν τις εφεδρικές δυνάμεις τους για να κόψουν το σήμα, φέρονται σαν πειρατές καταπατώντας νόμους, Σύνταγμα και διεθνείς συμβάσεις. Με κάθε τρόπο να σβήσει το σήμα.

Αποτυχημένοι πραξικοπηματίες! Κατάφεραν το αντίθετο. Το σήμα βρήκε τρόπους να κρατηθεί ζωντανό. Με κάθε τεχνολογικό μέσο που ήταν διαθέσιμο, και κυρίως με τη δύναμη της αλληλεγγύης. Η φωνή των αγωνιζόμενων δημοσιογράφων, η φωνή του ανθρώπινου τείχους, η φωνή του ευαίσθητου και ενεργοποιημένου κόσμου του πολιτισμού, η φωνή του απόδημου ελληνισμού, όλες μαζί έσβησαν τη φωνή της τρικομματικής και την έριξαν σε βαθιά κρίση. Έσβησαν τη φωνή των πληρωμένων καλαμαράδων και τηλεοπτικών δημοσιογραφικών αστέρων που είχαν προμηθευτεί τα non paper των Σαμαρά – Κεδίκογλου και ήταν έτοιμοι να κατασπαράξουν μια ακόμα συντεχνία δίνοντάς την βορά στον «κοινωνικό αυτοματισμό». Έσβησαν γιατί αναδύθηκε φως μέσα από τη λαϊκή ενεργοποίηση. Από την ανθρώπινη ασπίδα που σε όλη τη χώρα ταρακουνήθηκε από το κατέβασμα του διακόπτη. Όχι, δεν μπορούν να σβήσουν την Ιστορία. Ο λαός, η χώρα, ο πολιτισμός είναι πολύ πιο δυνατά από τα μνημόνια και τις τρόικες. Όσο μαύρο κι αν ρίξουν, δεν μπορούν να μαυρίσουν και να σκοτεινιάσουν τον ορίζοντα όταν εκφράζεται ο λαός, όταν τραγουδούν οι άνθρωποι, όταν θέλουν η Ιστορία τους και τα δημόσια αγαθά να μην λεηλατούνται για να πιαστούν τα νούμερα στα μνημονιακά πλάνα.

Αφανισμός, γενοκτονία και άρπαγες

Το μνημόνιο είναι μαύρο, κατάμαυρο. Αποσκοπεί στον αφανισμό της χώρας, στη γενοκτονία της νεολαίας (μιας νεολαίας του «τίποτα», χωρίς κανένα μέλλον), στην αύξηση των αυτοκτονιών, στη σύγχρονη δουλοπαροικία από τις τράπεζες και τις εισπρακτικές συμμορίες. Άρπαγες που ζουν από τη λεία που αποσπούν με την οικονομική και φυσική βία. Άνθρωποι κατώτατης πολιτιστικής στάθμης, της χειρότερης νοοτροπίας του σκυλάδικου, του τραμπουκισμού, του υπόκοσμου. Αυτοί είναι οι υπηρέτες της τρόικας και των μνημονίων. Τώρα το ακροδεξιό αβερωφικό πρόσωπο του Σαμαρά φάνηκε καθαρά, με τη φιλοχρυσαυγίτικη ατζέντα και τη συνεργασία με το αυγό του φιδιού. Το κατέβασμα του διακόπτη ήταν απόπειρα φυγής προς τα μπρος αυτών των δυνάμεων σε βάρος της κοινωνίας. Και τσακίστηκε σε πρώτη φάση από τους δημοκρατικούς πολίτες και την άμεση κινητοποίησή τους.

Είναι η τέταρτη φορά που η λαϊκή ενεργοποίηση ρίχνει φως στα σκοτάδια που θέλουν να απλώσουν και γίνεται ρυθμιστής και καταλύτης γεγονότων στη μνημονιακή εποχή. Η πρώτη ήταν στη μεγάλη γενική απεργία της 5ης Μάη 2010. Η δεύτερη, ένα χρόνο μετά, πιο βαθιά και ώριμη, αναπάντεχα στις πλατείες όλης της χώρας. Λίγο μετά, στις παρελάσεις της 28^ης Οκτωβρίου του 2011 έδιωξαν από παντού τους επίσημους και στιγμάτισαν τη «νέα κατοχή» - πάλι αυθόρμητα και χωρίς κάποιο σχεδιασμό. Μεσολάβησαν από τότε οι εκλογές του 2012 (Μάης και Ιούνης) όπου τιμωρήθηκε σκληρά ο μνημονιακός κόσμος.

Την περίοδο που άνοιξε με τις εκλογές θέλησαν να τη χαρακτηρίσουν σαν περίοδο αναστολής των αγώνων και του ριζοσπαστισμού. Ξανά η θεωρία του «καναπέ». Πάλι δεν διαβάστηκαν σωστά τα μηνύματα της κοινωνίας προς τον πολιτικό κόσμο. Ο κοινωνικός αυτοματισμός δεν λειτουργεί πλέον όπως κάποτε. Αυτό φάνηκε για όποιον ήθελε να δει τι έγινε στην απεργία των καθηγητών, φάνηκε πολύ πιο καθαρά στην υπόθεση της ΕΡΤ. Όχι, δεν είναι μια μάχη μόνο για την απόλυση 2.500 ανθρώπων. Είναι μάχη για να ξεφύγει η χώρα από τα χέρια των μαύρων, των υμνητών της τρόικας και της Μέρκελ, της υποδούλωσης, του πλιάτσικου, του ξεριζώματος της ταυτότητας του αντιστασιακού έθνους αλλά και των θρασύδειλων αρνητών του ολοκαυτώματος, των ναζιστών δήθεν αντισυστημικών της Χρυσής Αυγής.

Στον πάσαλο της ατίμωσης πρέπει να τοποθετηθούν όσοι από το δήθεν δημοκρατικό στρατόπεδο στηρίζουν αυτήν την πολιτική, στηρίζουν μια μνημονιακή κυβέρνηση υπό τον Σαμαρά, στέκονται τόσο επαίσχυντα απέναντι στο λαό για ένα πινάκιο φακής. Φαίνεται ότι θέλουν να τιμωρήσουν το λαό φορτώνοντας στις δικές του πλάτες τον δικό τους εξανδραποδισμό. Κι όσο αποτυχαίνουν τόσο λυσσάνε και γίνονται κι αυτοί μαύροι. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Σε κάθε στιγμή, κάθε εποχή, κάθε φάση της Ιστορίας αυτού του τόπου. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ψάχνουν για προσχήματα, αλλά είναι εξίσου συνένοχοι στην επιβολή του μαύρου στη χώρα. Ας τσιρίζουν τώρα ότι ο «σουλτάνος» δεν τους υπολογίζει πολύ.

Τι ξεχνάνε οι «σουλτάνοι»

Αλλά και ο άλλος σουλτάνος έχει προβλήματα… Και στη διπλανή Τουρκία το αίτημα της Δημοκρατίας, της πραγματικής δημοκρατίας αναβλύζει από όλες τις κινητοποιήσεις. Και εκεί η λαϊκή κινητοποίηση έσπασε τη βιτρίνα του καθεστώτος. Ο Ερντογάν τις πρώτες μέρες εγκαλούσε τα ΜΜΕ επειδή μιλούν για την Τουρκία, αφού στην Ελλάδα έχουν γίνει πολύ χειρότερα πράγματα, εννοώντας τις κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις. Ο Σαμαράς έδωσε στεγνά έναν πολιτικό πρόσφυγα, συνεργάζεται ανοικτά με τον σουλτάνο, νόμισε ότι έχει κι αυτός μεγάλη δύναμη... Δεν πειράζει, ο λαός με τη δράση του αποκαθιστά τις διάφορες «φούσκες» στην πραγματική τους διάσταση.

Τι ξεχνάνε οι «σουλτάνοι»; Ότι και στις δύο χώρες οι άνεμοι του λαϊκού αγώνα φυσούν δυνατά, η ανάγκη πραγματικής δημοκρατίας και χειραφέτησης υπάρχει παντού. Σε όλη τη Μεσόγειο, εκφράστηκε με διαφορετικούς τρόπους αλλά και με αλληλέγγυα κινήματα (Τυνησία, Ταχρίρ, Αθήνα, Ταξίμ, Λισαβόνα, Μαδρίτη… και ο κατάλογος συνεχίζεται).

Για άλλη μια φορά αισθανόμαστε ότι ζούμε κρίσιμες και ιστορικές στιγμές. Κάναμε σαν κίνημα πολλά μέσα σε τρία χρόνια. Ρίξαμε δύο κυβερνήσεις (Παπανδρέου και Παπαδήμου) που είχαν μεγάλη κοινοβουλευτική και διεθνή στήριξη. Δώσαμε τεράστιο χαστούκι στο μνημονιακό πολιτικό σύστημα και εξαφανίσαμε το δικομματισμό. Φέραμε την Αριστερά στα υψηλότερα ποσοστά σε όλη την Ευρώπη, και στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τώρα, λίγες μέρες πριν συμπληρώσει ένα χρόνο η τρικομματική Σαμαρά και Σία, την τσαλακώσαμε ανεπανόρθωτα με την κινητοποίηση για την ΕΡΤ. Μπορούμε να τη διώξουμε, κάνοντάς την να μην μπορεί να σταθεί - και αυτό δεν είναι έργο της κοινοβουλευτικής πάλης, αλλά κυρίως των αγώνων μας.

Μέσα από τον αγώνα για την ΕΡΤ πήραμε οξυγόνο ελευθερίας και πραγματικής δημοκρατίας. Είδαμε πώς μπορεί να είναι μια δημόσια τηλεόραση που να εκφράζει το λαό και τις ανάγκες του. Είδαμε πώς μετασχηματίζονται οι άνθρωποι μέσα από μεγάλους αγώνες. Επανανοηματοδοτείται η ίδια η ύπαρξή μας, επανεκτιμάμε τον πολιτισμό και την ταυτότητά μας, συγκροτούμαστε σαν κοινότητα ανθρώπων με αξίες, αξιοπρέπεια και αλληλοσεβασμό, ανοίγουμε δρόμους διεξόδου και διάσωσης της χώρας. Για να σωθεί από το μαύρο η χώρα χρειάζεται πρώτα και κύρια μια μεγάλη πολιτική αλλαγή.

«Εδώ ΕΡΤ, εδώ ΕΡΤ»

Πολλοί συγκρίνουν το κλίμα στην ΕΡΤ με εκείνο στο Πολυτεχνείο - και δεν υπερβάλλουν. Όπως τότε, αρκετοί καλλιτέχνες είχαν ενωθεί με τους φοιτητές και τραγουδούσαν, τώρα πολλοί περισσότεροι είναι παρόντες στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ και σε σταθμούς της ΕΡΑ σε όλη τη χώρα. Όπως τότε η χούντα έπεσε λίγους μήνες μετά και ήρθε η μεταπολίτευση που δεν σήμαινε επιστροφή στο καθεστώς πριν το 1967, έτσι και τώρα χρειάζεται μια μεγάλη πολιτική μεταβολή, μια μεταπολίτευση που θα σφραγιστεί πιο βαθιά αυτή τη φορά από τη δράση του λαού σε όλα τα επίπεδα, μέσα από τη βαθιά του υπευθυνοποίηση και ενεργοποίηση. Στο δίλημμα «πραγματική Δημοκρατία ή μνημονιακή δικτατορία», ο λαός θα παλέψει για τη δική του μεγάλη μεταπολίτευση. Τη μεταπολίτευση του λαού που θα ανοίξει διάπλατους δρόμους για πραγματική δημοκρατία, απαλλαγή από μνημόνια και τρόικες, παραγωγική ανασυγκρότηση και νέα θέση της εργασίας, μέλλον για τη νεολαία, πολιτιστική και επιστημονική αναγέννηση, κατάκτηση μιας νέας θέσης της χώρας στο σύγχρονο κόσμο. Είναι εφικτά όλα αυτά; Ας ρίξουμε μια βαθιά ματιά σε όσα έγιναν τα τρία τελευταία χρόνια, ας το πιστέψουμε και ας το κάνουμε πραγματικότητα. Όλοι μαζί μπορούμε να ανεβάσουμε τους διακόπτες!*

* Πολλά μπλοκ της Αριστεράς φωνάζουν σε κάθε περίσταση, σε κάθε εκδήλωση και με πάθος το σύνθημα «χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Στη μνημονιακή - τροϊκανή εποχή νομίζουν ότι η κύρια και μάλλον η μόνη αντίθεση που εκδηλώνεται είναι αυτή ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία ή το προλεταριάτο και την αστική τάξη. Ας μην σχολιάσουμε πώς, πέρα από τα συνθήματα, υπηρετείται ακόμα και αυτή η αντίθεση. Κυρίως, ας παρακάμψουμε αυτόν τον πολιτικό πρωτογονισμό και ας αρκεστούμε σε ένα παράδειγμα που έδωσε πρόσφατα η ζωή: ποιος κατεβάζει και ποιος ανεβάζει τους διακόπτες; Τότε ίσως δούμε πως και η κύρια αντίθεση πρέπει να οριστεί διαφορετικά για μια χώρα σαν την Ελλάδα του μνημονίου και της τρόικας.

"Τι έδειξε η συζήτηση για το καταστατικό του νέου κόμματος και διάφορες αναφορές".

TI έδειξε η συζήτηση για το καταστατικό του νέου κόμματος και διάφορες αναφορές". 

Δευτερολογία του Ρούντι Ρινάλντι, συντονιστή της Επιτροπής Καταστατικού, στη συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ (18-19/5/2013).

Διαβάστε ολόκληρη τη δευτερολογία ΕΔΩ

Συνέντευξη του Ρούντι Ρινάλντι, μέλους της Γραμαμτείας του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ στον ρ/σ ΣΚΑΪ και τον Μπάμπη Παπαδημητρίου

Ακούστε ΕΔΩ τη συνέντευξη του Ρούντι Ρινάλντι, μέλους της Γραμαμτείας του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ στον ρ/σ ΣΚΑΪ και τον Μπάμπη Παπαδημητρίου

Απάντηση του Γιώργου Παπαϊωάννου, μέλους της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, σε ερωτήσεις του Π. Μιχόπουλου από την εφημερίδα «Εποχή»

- Ο ΣυΡιζΑ γεννήθηκε μέσα από κοινωνικές διεργασίες που ουσιαστικά «επέβαλλαν» στις ηγεσίες των διαφόρων συνιστωσών τη σύνθεση της πολιτικής και την κοινή πορεία. Τώρα γίνεται ένα ακόμα βήμα. Τι περιμένουμε από το «ιδρυτικό» συνέδριο;
Πράγματι, η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, πριν δέκα περίπου χρόνια, ήρθε σε μια εποχή που ωρίμαζε το αίτημα της συμπόρευσης των δυνάμεων της Αριστεράς και, παράλληλα, εμφανίζονταν διεθνικά κινήματα που έθεταν με νέο τρόπο ζητήματα που είχαν ξεχαστεί ή συσκοτιστεί εξ αιτίας κυρίως των ιστορικών εξελίξεων που είχαν συμβεί σε μια προηγούμενη φάση, με ορόσημο τη διετία 1989-91. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούμε να πούμε ότι, έστω με δυσκολίες και όχι ευθύγραμμα, ανταποκρίθηκε σε όσα τέθηκαν τότε και έκφρασε τις διαθέσεις για ενότητα της Αριστεράς και αντίσταση στο νεοφιλελευθερισμό. Εκείνη η φάση έχει ξεπεραστεί. Δεν έχουμε σήμερα να αναμετρηθούμε με αυτά τα δύο καθήκοντα. Ακριβώς γιατί μπήκαμε πριν τρία χρόνια σε μια νέα περίοδο κατά την οποία έντονες κοινωνικές διεργασίες, αυτή τη φορά πιο ορμητικές και θυελλώδεις, επηρεάζουν το ΣΥΡΙΖΑ και καθορίζουν ή απαιτούν να καθορίσουν τη φυσιογνωμία του.

Οι κοινωνικές αυτές διεργασίες, ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός με πιο χαρακτηριστική του έκφραση το κίνημα των πλατειών, έφερε στο προσκήνιο και έθεσε νέους στόχους: Πραγματική δημοκρατία. Ανατροπή του μνημονιακού - τροϊκανού καθεστώτος. Σάρωμα του πολιτικού συστήματος. Εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα βαθμό καθορίστηκε από αυτά που το μαζικό κίνημα έθεσε, έπεισε ότι κάπως μπορεί να συμβάλει σε αυτά και έτσι οδηγήθηκε σε πολλαπλασιασμό της πολιτικής του επιρροής. Δεν είναι, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ του 2004 ή του 2007 που έπεισε, με μια χρονική καθυστέρηση, τον κόσμο άρα νοσταλγικά αυτόν πρέπει να διατηρήσουμε ή σε αυτόν πρέπει να επιστρέψουμε. Εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ολοκληρώσουμε αυτή τη συνάντηση. Γιατί είναι ανολοκλήρωτη. Δεν έχει φυσήξει δυνατά μέσα από τις πόρτες και τα παράθυρα των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ αυτός ο αέρας του σύγχρονου λαϊκού ριζοσπαστισμού. Πόσα νέα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις δικές μας διαδικασίες και κληρονομημένες συνήθειες, με αποτέλεσμα την αποστασιοποίηση και την απογοήτευση; Ορισμένοι θέλουν να τα διαπαιδαγωγήσουμε και να τα αναδιαπαιδαγωγήσουμε μέχρι να μάθουν να αντέχουν! Ε, όχι, καλύτερα να ανοίξουμε τις πόρτες και τα παράθυρα. Καλύτερα να οικοδομήσουμε ένα φορέα που να μπορεί να εκφράσει πλειοψηφικά λαϊκά στρώματα, να συγκρουστεί με το μνημονιακό μπλοκ και να συμβάλει στη μετάβαση της χώρας σε ένα μετατροϊκανό τοπίο. Αυτό είναι σήμερα ό,τι πιο ριζοσπαστικό έχουμε να κάνουμε. Βήματα προς τα εκεί θέλουμε να κάνει το συνέδριο.
- Τις τελευταίες ημέρες διαφαίνεται ο κίνδυνος να πολωθούν οι διαδικασίες γύρω από εσωτερικά ζητήματα, δηλαδή να γίνει ένα συνέδριο εσωστρέφειας. Για παράδειγμα να τεθούν ζητήματα όπως το πώς θα εκλέγεται ο πρόεδρος, τις λίστες, τη διπλή ένταξη, το ρόλο των συνιστωσών, τις τάσεις, κ.λπ. Θα απαντήσει ο ΣυΡιζΑ στην ιστορική πρόκληση ή το συνέδριο θα αναλωθεί σε εσωτερικές διαδικασίες;
Κάτω από ορισμένους όρους θα μπορούσαν αυτά τα δύο να μην είναι σε απόκλιση μεταξύ τους. Θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και σε θέματα που σχετίζονται με την «εσωτερική του ζωή», να δώσει μηνύματα που να συνδέονται με την ιστορική πρόκληση μιας μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής. Θέλουμε ένα ΣΥΡΙΖΑ –ας το πούμε σχηματικά- των εκατό χιλιάδων, και πλέον, μελών. Θέλουμε ένα ΣΥΡΙΖΑ ανοιχτό στην κοινωνία και το λαϊκό ριζοσπαστισμό, πρωτότυπο, μεταβατικό, ζωντανό οργανισμό και όχι πεδίο αντιπαράθεσης μηχανισμών και ιδεοληψιών. Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απαραίτητος για μια μεγάλη στροφή στην κοινωνία. Έτσι, το διπλό μήνυμα που θα μπορούσε να στείλει ένα συνέδριο ουσίας θα ήταν: Χτίζουμε το νέο, δημοκρατικό, μαζικό ΣΥΡΙΖΑ. Ενωνόμαστε με το λαό για τη μεγάλη ανατροπή, για μια νέα Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη.
Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από ουσιαστικούς μετασχηματισμούς και αλλαγές. Από αυτή την άποψη, είναι λογικό να ανοίγει η συζήτηση για βήματα πιο ενιαίας λειτουργίας και έκφρασης. Για να γίνουν όμως αυτά χωρίς να μας σπρώξουν στην εσωστρέφεια, χρειάζεται να διαμορφωθούν δύο πράγματα. Πρώτο, μια σοβαρή πολιτική για την οικοδόμηση του φορέα. Δεύτερο, ένα πλαίσιο, ένα έδαφος ουσιαστικής συζήτησης στο σύνολο του ΣΥΡΙΖΑ με έμφαση στη βάση, στις οργανώσεις των μελών. Είναι εύκολο να διαμορφωθούν αυτά; Καθόλου, όπως και γενικότερα η υπόθεσή μας! Ακριβώς γι' αυτό αξίζει να προσπαθήσουμε.

Πηγή: Εποχή

ΣΥΡΙΖΑ-EKM: Ανάγκη ουσιαστικού μετασχηματισμού, του Γιώργου Παπαϊωάννου, μέλους της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Μια πολιτική για την οικοδόμηση του φορέα δεν μπορεί να υπάρξει με προχειρότητα, ασφυκτικά πλαίσια και ισορροπίες μηχανισμών.

Καμιά συζήτηση δεν μπορεί να γίνει για τα «εσωτερικά» και οργανωτικά ζητήματα του ΣΥΡΙΖΑ ξεκομμένα από την γενικότερη πολιτική κατάσταση έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται, αλλά και την κατάσταση πνευμάτων μέσα στο δοκιμαζόμενο λαό. Μπορεί αυτό να φαίνεται ένα κλισέ αλλά πολλές φορές η συζήτηση για τα πρώτα γίνεται αφαιρώντας και ξεχνώντας τα δεύτερα.
Το πολιτικό σύστημα προσπαθεί κλυδωνιζόμενο να αναδιοργανωθεί. Η κυβέρνηση μέσα από την όξυνση και τη σκλήρυνση επιδιώκει να προχωρήσει αποδιοργανώνοντας τον αντίπαλο και εξακολουθώντας να έχει ως στρατηγική επιλογή το χτύπημα του ΣΥΡΙΖΑ. Η «ισορροπία» που εμφανίζεται όχι μόνο σε «δημοσκοπικό» αλλά και σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο ανάμεσα στα υπό διαμόρφωση μπλοκ δυνάμεων είναι ασταθής, δεν θα υπάρχει για πάντα και θα δώσει τη θέση της σε ανακατατάξεις, συγκρούσεις και νέες ασταθείς ισορροπίες. Ταυτόχρονα, τα εθνικά και γεωπολιτικά ζητήματα, με πρόσφατα τα γεγονότα της Κύπρου, αποδεικνύονται ως κρίσιμα και καθοριστικά για τις εξελίξεις. Ζητήματα στα οποία υπήρχαν ως τώρα μεγάλες ελλείψεις και στρεβλώσεις στον τρόπο που αντιμετωπίζονταν από την Αριστερά.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι στιγμή πολιτικής πρωτοβουλίας, εκπομπής μεγάλων μηνυμάτων προς την κοινωνία, συμβολής στη δημιουργία ευρύτερου πολιτικού ρεύματος αναγκαίου για τη σύγκρουση στην οποία τα πράγματα οδηγούν. Ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε νέο φορέα ικανό να οδηγήσει στη διέξοδο της χώρας έχει να κάνει με τη μαζική του πολιτική φυσιογνωμία και την ανταπόκριση στις μεγάλες ανάγκες της περιόδου. Πολύ σωστά αυτός ο μετασχηματισμός στο πολιτικό επίπεδο συνδυάζεται με έναν ΣΥΡΙΖΑ που και οργανωτικά θα είναι ενιαίος, πλατύς, δημοκρατικός, ανοιχτός στην κοινωνία και στο λαό και όχι ένα κόμμα «με κλειστές τις πόρτες».

Ανησυχία και προβληματισμός
Η συζήτηση αυτή διεξάγεται την ώρα που ανάμεσα στο λαό και ιδιαίτερα στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνονται έντονες ανησυχίες και προβληματισμοί. Τα ερωτηματικά για την αντιπολιτευτική και κινηματική παρουσία του φορέα, οι αμφιβολίες για το αν διεξάγει όπως θα έπρεπε την αντιπαράθεση με την τρόικα και την κυβέρνηση, οι εντυπώσεις που δημιουργούν, ακόμα και ανάμεσα στα μέλη του φορέα, άστοχοι χειρισμοί όπως, για παράδειγμα, οι πρόσφατοι γύρω από την απεργία των καθηγητών, διαμορφώνουν επίσης ένα περιβάλλον.
Η υπέρβαση της σημερινής κατάστασης δεν μπορεί να γίνει με κινήσεις μόνο συμβολικού και επικοινωνιακού χαρακτήρα. Απαιτούνται ουσιαστικές τομές που να δίνουν πραγματικές απαντήσεις και να διαμορφώνουν ένα νέο τοπίο. Αυτές οι τομές έχουν ανάγκη από ένα πλαίσιο και έδαφος κατάλληλο για να προχωρήσουν με ουσιαστικό τρόπο. Οι προτάσεις που γίνονται για τον οργανωτικό μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ (συνιστώσες, ξεχωριστές λίστες κλπ.), ενώ σωστά ξεκινούν από το θέμα της απαραίτητης μεγαλύτερης ενιαιοποίησης του φορέα, μοιάζουν να μην εξασφαλίζουν μια ουσιαστική πορεία μετασχηματισμού.
Εκείνο που πρέπει να καθοριστεί, και εκεί βρίσκονται οι ελλείψεις, είναι μια σοβαρή πολιτική για την οικοδόμηση ενός σύγχρονου δημοκρατικού και αποτελεσματικού φορέα. Ενώ, δηλαδή, προκύπτει από παντού η ανάγκη για μεγάλες αλλαγές στην κατεύθυνση της πιο ενιαίας λειτουργίας και έκφρασης, ο τρόπος με τον οποίο αυτές συζητιούνται και προτείνεται να υλοποιηθούν έχει αρκετά σημάδια προχειρότητας και είναι δυνατόν να δημιουργήσει νέα προβλήματα αντί να δώσει λύσεις στα ήδη υπάρχοντα. Τη στιγμή, μάλιστα, που οι όποιες αλλαγές καλούνται να συγκρουστούν με συγκεκριμένες αντιλήψεις που έχουν διαμορφωθεί τόσο ανάμεσα σε πτέρυγες του Συνασπισμού όσο και με βάση τον τρόπο που λειτούργησε ο «ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών».
Τέλος, επιλογές που θα επιδιώκουν συμβιβασμούς σε θέματα που θεωρούνται πιο «δύσκολα» (π.χ. ξεχωριστές λίστες εκλογής) για να λύσουν άλλα που λογαριάζονται σαν ευκολότερα ναρκοθετούν από την αρχή κάθε βήμα, μιας και ένας πραγματικός μετασχηματισμός δεν μπορεί να έρθει σαν αποτέλεσμα ισορροπιών και συσχετισμών.
Για να είναι, λοιπόν, θετική η έκβαση της διεξαγόμενης συζήτησης, είναι αναγκαίο από τη μια μεριά να υπάρχουν περιθώρια χρονικά τέτοια που να μην καθιστούν ασφυκτικά τα πλαίσια αυτής της συζήτησης. Από την άλλη, έχει μεγάλη σημασία αυτή να διεξαχθεί με ουσιαστικό τρόπο από το σύνολο του φορέα και των μελών του και όχι να εξαντληθεί σε συνεννοήσεις και ρυθμίσεις στα πλαίσια της «κορυφής». Το ξεπέρασμα των μεγάλων ελλειμμάτων πολιτικής διαδικασίας, λειτουργίας και πολιτικής συζήτησης στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ είναι απαραίτητο για να γίνουν ουσιαστικά βήματα προς τα μπρος. Αυτή η αναγκαία πολιτικοποίηση των οργανώσεων των μελών του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τη διαμόρφωση καθαρών μηνυμάτων προς το λαό και την κοινωνία για μια άλλη πορεία μπορούν να ανοίξουν μια νέα ελπιδοφόρα σελίδα.

Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς

Η Aριστερά μπροστά στις ευθύνες της, του Ρούντι Ρινάλντι

Ώρα μεγάλων πολιτικών πρωτοβουλιών
Από όλους τονίζεται ότι η εβδομάδα που ακολουθεί θα είναι κρίσιμη. Οι ημερομηνίες πιέζουν και φτάνει η ώρα της αληθείας: τι θα πράξει ο καθένας απέναντι στα περίφημα μέτρα -το Μνημόνιο 3- που πρέπει να ψηφιστεί στις 7/11 με διαδικασίες εξπρές, τη στιγμή που ακόμα κανείς δεν γνωρίζει επ' ακριβώς τι περιλαμβάνει. Το περίφημο έργο «έρχονται τα μέτρα, σε λίγο έρχονται, άντε μια βδομάδα ακόμα, η διαπραγμάτευση δεν έχει ολοκληρωθεί, περιμένουμε τη έκθεση της τρόικας κ.λπ.», με το οποίο μας βομβάρδισαν για μήνες, μας συντρόφευσε μέχρι του ορίου της διεξαγωγής των αμερικανικών εκλογών και της πιθανής(;) άρσης των αντιθέσεων μεταξύ ΔΝΤ και Ε.Ε.
Το παράδοξο είναι πως όσο πλησιάζει η ώρα «x», η εσωτερική τρόικα τρεκλίζει, η ΔΗΜΑΡ παίρνει κάποιες αποστάσεις, το ΠΑΣΟΚ δοκιμάζει διαδικασίες αυτοδιάλυσης, και μόνο ο Σαμαράς, λαβωμένος κι αυτός με τις τελευταίες ψηφοφορίες στη Βουλή, στις οποίες δεν συγκέντρωσε ούτε 150 ψήφους (οι αποκρατικοποιήσεις πέρασαν με 148) παίζει τα ρέστα του και θεωρεί ότι με λίγη τύχη και σπρώξιμο (και πολλή καταστολή που πλησιάζει τα όρια της εκτροπής) να τα καταφέρει.
Κοντολογίς, η τρόικα εσωτερικού παραπαίει και παρουσιάζει εικόνα κατάρρευσης και εσωτερικής κρίσης, λίγο πριν έρθουν στη Βουλή για επικύρωση το Μνημόνιο 3 και ο Προϋπολογισμός. Όλα με συνοπτικές διαδικασίες μέσα στην επόμενη βδομάδα. Μια βδομάδα κρίσιμη, δύσκολη, με πιθανές εκπλήξεις και αποφάσεις που θα επηρεάσουν την πορεία του τόπου για πολύ καιρό.
Αντικειμενικά πρόκειται για μια βδομάδα πυκνή, μια βδομάδα αναμέτρησης ανάμεσα στις μνημονιακές δυνάμεις (τρόικα εξωτερικού - τρόικα εσωτερικού) και τους μηχανισμούς στήριξής τους από τη μια, και το λαό, τους εργαζόμενους, τις αντιμνημονιακές πολιτικές δυνάμεις και πρωτίστως την Αριστερά και το μαζικό λαϊκό κίνημα από την άλλη.
Η κρίση και η απονομιμοποίηση που έχει το μνημονιακό πολιτικό στρατόπεδο, που εκφράζεται με τους τριγμούς της τρόικας εσωτερικού, η καθολική αντίθεση του λαού με τις μνημονιακές πολιτικές και ειδικά το Μνημόνιο 3, θέτουν με επίταση την ανάγκη μεγάλων πολιτικών πρωτοβουλιών που να δίνουν προοπτική, να συσπειρώνουν το λαό σε στόχους ρεαλιστικούς και αναγκαίους, που να παίζουν καταλυτικό ρόλο στην αλλαγή των συσχετισμών.
Η αναμέτρηση ανάμεσα στην κοινωνία και το Μνημόνιο 3 δεν επιτρέπεται να γίνει με τους όρους που έγιναν οι αντίστοιχες αναμετρήσεις για τα Μνημόνια 1 και 2. Ποια είναι η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη σημερινή κατάσταση και αυτήν που υπήρχε όταν ψηφίζονταν τα Μνημόνια 1 και 2; Η μεγάλη διαφορά έγκειται στο ότι κατέρρευσαν οι κυβερνήσεις που τα στήριξαν και μεσολάβησαν δύο εκλογικές διαδικασίες που ανέδειξαν την Αριστερά σε αξιωματική αντιπολίτευση. Δικαιολογημένα, επομένως, ο λαός περιμένει περισσότερα πράγματα από μια δύναμη του 27% από ό,τι περίμενε από μια δύναμη του 4,7%. Και έχει δίκιο. Από αυτά προκύπτει ότι είναι η στιγμή μεγάλων πολιτικών πρωτοβουλιών που πρέπει να πάρει η Αριστερά.
Η κρυφή ατζέντα αριθ. 2
Μέσα από μια στημένη μεθόδευση αναδείχθηκε μια κυβέρνηση. Η κυβέρνηση Σαμαρά, με συνένοχους τον κ. Βενιζέλο (που και τη λίστα Λαγκάρντ αλλά και το στικάκι είχε ξεχάσει ή χάσει -όπως το ίδιο είχε κάνει και ο προκάτοχός του κ. Παπακωνσταντίνου) και τον υπερ-υπεύθυνο κ. Κουβέλη -παντός καιρού κυβερνήτη. Μόνο που εξελέγησαν στηριγμένοι στο ψέμα της «επαναδιαπραγμάτευσης» και της «απαγκίστρωσης» από το Μνημόνιο, για να φέρουν και να περάσουν το Μνημόνιο 3, δένοντας περισσότερο τη χώρα στον κατάλογο των γερμανικών μισο-αποικιών. Δηλαδή, εξαπάτησαν το λαό, ψηφίστηκαν με άλλο πρόγραμμα από αυτό που εφαρμόζουν και τώρα... ψιλοτσακώνονται για το ποιος θα λουστεί την «ευθύνη». Ακριβώς όπως έκανε ο Παπανδρέου, όταν κέρδιζε τις εκλογές με το ψεύτικο «λεφτά υπάρχουν» και «δεν θα πειραχθεί το λαϊκό εισόδημα», τη στιγμή που ήδη έστηνε τις κομπίνες του με Στρος Καν και διεθνείς τοκογλύφους (Goldman Sachs) και ζητούσε την «τεχνική βοήθεια» του ΔΝΤ.
Πρόκειται για τεράστια εξαπάτηση του λαού από τον Α. Σαμαρά και τους φίλους του, που έχουν ξεγελάσει χοντρά τον ελληνικό λαό, σπρώχνουν με συνειδητές αποφάσεις τη χώρα στην καταστροφή και τώρα παρουσιάζονται σαν μεσσίες που χάρη σε αυτούς θα πάρουμε την νέα δόση των 31,5 δισ.

Η δόση και η επιβίωση του... ναρκομανούς
Υποστηρίζεται -για άλλη μια φορά- πως αν δεν πάρουμε τη δόση των 31,5 δισ. θα χρεοκοπήσουμε και ότι τα αποθεματικά μας φτάνουν μέχρι τις 16 Νοεμβρίου. Ο Σαμαράς υπόσχεται πως με τη δόση αυτή θα σωθεί η Ελλάδα. Πάλι λέει ασύστολα ψέματα. Οι δόσεις δεν οδηγούν στη σωτηρία -τάχα- του αρρώστου (της οικονομίας). Αντίθετα, οδηγούν την κοινωνία (και την οικονομία) στην ολική καταστροφή. Οι δόσεις που με τα ίδια ψευτοδιλήμματα και εκβιασμούς πήραμε μέχρι σήμερα δεν σταμάτησαν την κατρακύλα της οικονομίας και τη διάλυση της κοινωνίας. Το αντίθετο, επιτάχυναν την καταστροφή, ήταν δόσεις τοκογλυφικές - κατακτητικές- ληστρικές.
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: Η δόση των 31,5 δισ. θα πάει κατά 30 περίπου δισ. στις τράπεζες για ανακεφαλαίωση και σε πληρωμή τοκοχρεολυσίων και 1,5 δισ. θα πάει στα ταμεία του κράτους (για να σωθούμε!). Την ίδια στιγμή με το Μνημόνιο 3 πρέπει να αποδώσουμε στην τρόικα (εξωτερικού) πακέτο 10 δισ. που θα υφαρπαχθούν με τα μέτρα μόνο τον επόμενο χρόνο. Από κάθε μεριά η «δόση» αυτή είναι ασύμφορη για τη χώρα, την κοινωνία, την οικονομία, και κυρίως τους εργαζόμενους. Είναι τεράστιο ψέμα ότι η δόση είναι απαραίτητη για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Η δόση θα πάει στις τράπεζες και στην πληρωμή τόκων. Μα αλλιώς θα χρεοκοπήσουν οι τράπεζές μας, θα καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα, αντιτείνει η αστική πλευρά. Μια στιγμή! Δεν είναι ακριβώς «τράπεζές μας». Μεγάλο μέρος του τραπεζικού συστήματος είναι ευρωπαϊκό, επομένως έχουν αυτοί ένα «μικρό» πρόβλημα και θέλουν να δοθεί η δόση. Επομένως, μια πολιτική κλιμάκωσης από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις δεν πρέπει να έχει ενδοιασμούς για το ζήτημα της «κατάρρευσης» (μέρους ή όλου) του τραπεζικού συστήματος, που είναι ιδιωτικό και κυρίως με κυρίαρχη τη συμμετοχή ξένων τραπεζικών οίκων.
Άρα, ένας πολιτικός στόχος άμεσης απομάκρυνσης της τροϊκανής κυβέρνησης δεν έχει να αναμετρηθεί με την «κατάρρευση» και είναι ο καλύτερος όρος για μια συνολική, για μια ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση υπέρ της χώρας και σε βάρος των τοκογλύφων δανειστών. Γιατί τότε θα ανοίξει και το συνολικό κεφάλαιο του χρέους. Μια προοδευτική, δημοκρατική, αριστερή κυβέρνηση που μπορεί να προκύψει μέσα από μια μεγάλη πρωτοβουλία ανατροπής της άθλιας τροϊκανής συμπαιγνίας, έχει αρκετά ατού στα χέρια της για να κρατηθεί και να δώσει μια σειρά από μάχες. Το κυρίαρχο χαρτί είναι ο πολιτικός αγώνας και η στήριξη που θα έχει από ένα λαό που θα έχει αποτινάξει τα τροϊκανά δεσμά. Όση εκδικητικότητα κι αν δείξουν, όσους εκβιασμούς και απειλές και αν εκτοξεύσουν, όλα θα κριθούν από την αποφασιστικότητα να χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα, ώστε να αναμετρηθούμε ακόμα και με το πιο σκληρό ενδεχόμενο.

Στιγμή μεγάλων πρωτοβουλιών
Όλα συντείνουν στο ότι τώρα είναι η στιγμή μιας μεγάλης πρωτοβουλίας. Είναι στιγμή της σύγκρουσης και της τόλμης. Το «φύγετε! Να μιλήσει ο λαός!» πρέπει να είναι το κεντρικό σύνθημα κάθε κίνησης. Το διώξιμο τρόικας, εσωτερικού και εξωτερικού, είναι όρος για την επιβίωση του λαού.
Ακόμα κι αν παραδεχτούμε πως δεν μπορέσαμε να ανακόψουμε τα Μνημόνια 1 και 2, είδαμε περίτρανα πως αυτά δεν σώζουν τον «ασθενή» αλλά εξαπλώνουν την ανεργία, τη διάλυση της οικονομίας και της κοινωνίας. Τώρα μπορούμε και πρέπει να αποτρέψουμε το Μνημόνιο 3 και τους εκβιασμούς της «δόσης». Γιατί στην ουσία δίνουν 1,5 δισ. και παίρνουν σε 1 χρόνο 10 δισ., επιβάλλοντας οριστική ισοπέδωση και διάλυση.
Επομένως, είναι αναγκαία και εφικτή μια άλλη πορεία, χωρίς «δόσεις». Με κατάργηση μνημονίων και ακύρωση δανειακών συμβάσεων, με στάση πληρωμών για το χρέος και λογιστικό έλεγχο, αναδιαπραγμάτευση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, και κυρίως πάνω απ' όλα, εδώ και τώρα κυβέρνηση προοδευτική, δημοκρατική, αριστερή.
Η ευθύνη πέφτει κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ που, ως αξιωματική αντιπολίτευση, μπορεί και πρέπει να πάρει όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες που θα δώσουν υπόσταση σε ένα μεγάλο λαϊκό πολιτικό ρεύμα, το οποίο θέλει να βάλει τέρμα στην αφαίμαξη και διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, που θέλει να δώσει μία πολιτική, οικονομική και κοινωνική διέξοδο στη χώρα.

Ζήτημα προοπτικής
Ούτως ή άλλως ο λαός θα βρεθεί στους δρόμους την επόμενη βδομάδα. Η ορμή, το φούντωμα, η πολλαπλασιαστική δύναμη, η νίκη εξαρτώνται από τον πολιτικό στόχο και από τη συσπείρωση γύρω από το στόχο αυτό. Όπως η «κυβέρνηση της Αριστεράς» συσπείρωσε προεκλογικά και έδωσε λαμπρά αποτελέσματα, σήμερα δεν αρκούν οι αγώνες που γίνονται υπό την αιγίδα του συνδικαλιστικού κινήματος(;) ούτε τα απλά αιτήματα να μην περάσουν τα μέτρα.
Πρέπει να μιλήσει ο λαός, δυνατά, στεντόρεια. Να επιβάλει τη θέλησή του και να καταδικάσει όσους τον κορόιδεψαν. Η Βουλή είναι έκνομη και η κυβέρνηση Σαμαρά κυβερνά με κρυφή ατζέντα, διαλύοντας τη χώρα και ισοπεδώνοντας την κοινωνία. Μόνη διέξοδος είναι να τη διώξει ο αγώνας του λαού. Προσφυγή στο λαό για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος με δημοκρατία, ελευθερία, παραγωγική ανασυγκρότηση και κυρίως χωρίς μνημόνια και μνημονιακούς, για μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη.

Πορεία στη Θεσσαλονίκη 2/11 (video)

Πορεία στο κέντρο της πόλης πραγματοποίησαν σήμερα το πρωί οι εργαζόμενοι στις εργαλαβίες του ΑΠΘ, στο μετρό Θεσσαλονίκης και στην Βιο.Με., η πρωτοβουλία των μηχανικών, η πρωτοβουλία αλληλεγγύης στους εργολαβικούς καθώς και δεκάδες αγωνιστές.

Το κλίμα ήταν πολύ δυναμικό και φάνηκε η μαχητική διαθεσιμότητα ενάντια στην ψήφιση των μέτρων εν αναμονή της 48ωρης γενικής απεργίας.